Als Visserszoon leefde ik mijn jeugd in de visserij en mijn jongens-droom was “ Ooit schipper te worden op een Yslandvaarder. „ Hoezo Yslandvaarder? Wel omdat de grootste vissersvaartuigen ( de visbakken genoemd in de volksmond ) naar Ysland voeren om er te vissen op kabeljauw. Daarenboven had de schipper van een Yslander een hoog aanzien, ( de status van een baron ). Door omstandigheden ben ik geen visser geworden, wel officier op de lange omvaart – dus was voor mij het zeewater ook altijd nat en smaakte naar zout.

Mijn gedachten gaanuit naar 21 september 1957 toen de clipper Pamir, het Duitse schoolschip verdween in de storm Carrie bij de Azoren. Volgend jaar is het 60 jaar geleden, en waarom maakt het zoveel indruk op mij?

Toen ik, velen jaren terug, opgeleid werd tot loods, en hiervoor vele uren stage moest lopen op zeeschepen, merkte ik al vlug dat de kennis van de engelse taal, dé maritieme taal, bij de meeste russische bemanningen zwakker dan ondermaats was. Gezien taal, en bij voorkeur het engels, zeer belangrijk is voor de communicatie, en de communicatie aan boord een zeer belangrijk werktuig is van de loods, besloot ik reeds vroeg om zelf russisch te leren – op mijn eentje.

Jaren terug moest een kanaalloods zijn gebit helemaal laten vernieuwen. Voordat dit kon gebeuren moesten de laatste tanden getrokken worden. Dit eenmaal gebeurd, werden de nodige schikkingen en voorbereidingen gedaan om een nieuw gebit aan te meten. Vooraleer het nieuwe gebit klaar was, gingen er enkele weken werkzaamheden aan vooraf. De loods in kwestie moest dan maar enkele weken zonder tanden varen.