Smokkelen, dit is het vervoeren van koopwaren over land, te water of door de de lucht met als doel ze te verkopen bij aankomst, zonder daarbij de verschuldigde douanerechten of andere taksen te betalen. Dit is strafbaar met geldboeten en of celstraffen. Dit weet ieder sterveling en toch, weinig mensen op leeftijd kunnen beweren dat ze nog nooit in hun leven gesmokkeld hebben, en zeker is dat niemand het durft uitzingen dat hij nog nooit werd bekoord om ook eens te smokkelen.

Toen ik, velen jaren terug, opgeleid werd tot loods, en hiervoor vele uren stage moest lopen op zeeschepen, merkte ik al vlug dat de kennis van de engelse taal, dé maritieme taal, bij de meeste russische bemanningen zwakker dan ondermaats was. Gezien taal, en bij voorkeur het engels, zeer belangrijk is voor de communicatie, en de communicatie aan boord een zeer belangrijk werktuig is van de loods, besloot ik reeds vroeg om zelf russisch te leren – op mijn eentje.

Het is een loffelijk streven geweest om door oud-zeevarenden een oproep te doen om de “Charleville” te redden van de sloop. Maar het mocht niet baten, en waarom niet?

Heeft zich reeds iemand verdiept in dit fenomeen, “Belgium is not sea-minded” Laat ik wat achtergronden belichten om dit te bewijzen. (Was de Paster Pype niet een prachtig jacht in 1953, die is ook weggerot aan het Fort Napoleon)

Jaren terug moest een kanaalloods zijn gebit helemaal laten vernieuwen. Voordat dit kon gebeuren moesten de laatste tanden getrokken worden. Dit eenmaal gebeurd, werden de nodige schikkingen en voorbereidingen gedaan om een nieuw gebit aan te meten. Vooraleer het nieuwe gebit klaar was, gingen er enkele weken werkzaamheden aan vooraf. De loods in kwestie moest dan maar enkele weken zonder tanden varen.

Door het feit dat er nog geen radarbegeleiding voorzien was voor de "Methania", heeft het schip lange tijd "werkloos" in een Noorse fjord gelegen. Het mocht, volgens de Beheersmaatregelen Zeebrugge niet aandoen.

Het moet ergens in 1985 geweest zijn dat de Directie mij vroeg om, tesamen met de RMD Oostende, een voorlopige radarcentrale op te richten op de oude muur van Zeebrugge. Zoals gewoonlijk was er de vrijdag namiddag een gesprek met de Nautische Dienstchef Zeebrugge, om de stand van zaken te bespreken.

In het begin van de jaren' 50 waren nog vele schepen zonder radar, soms hadden ze er één maar die was dan stuk. Kort gezegd het begrip de radar 24u op 24 laten draaien was er niet bij.

We hebben ook lange mist periodes gehad  dat er wel 160 schepen in de monding van de Schelde ten anker lagen. Ook aan de Westpost stapelden de schepen zich op. We hadden continu gebrek aan loodsen of men kon ze niet afhalen.

Toen de centrale nog op de Boulevard de Ruyter was, is jaren geleden een zeeloods binnengekomen, helemaal nat, om te vragen waar zijn schip was.

Toen ik nog ll. loods was, vertelde mijn vader zaliger (hij was ook loods) volgende anecdote.

Kort na WOII kwamen oa veel Amerikaanse schepen met allerlei goederen naar Antwerpen ivm de wederopbouw van West Europa, dit in het kader van het Marshallplan. Op een dag was er een USA schip in afvaart, van Vlissingen rede naar de Noordpost.

Apropos, waarom wordt een afvarend vaartuig meestal een "uitvarend" vaartuig genoemd? "Uitvaart" betekent toch "begrafenis", of heb ik dat verkeerd voor? Maar dit ter zijde.

Een loods kreeg tijdens een strenge winter een lange onderbroek van zijn echtgenote. Hij was daar geen fan van en was het ook niet gewoon. Toch kon ze hem eens overtuigen het ding aan te doen.

Het gaat hier niet over de splitsing vloot - loodswezen, maar over de loodsboten.

De toestand in 1953. De vloot bevatte 6 schepen, gewoon van 1 tot 5 en de zesde was LB7. Bootje 1 en 2 waren tenders loodsboten 3,4 en 5 vrij nieuwe kotters. LB 7 was een vooroorlogse kotter die, uitgeleend aan Duinkerke, bij terugkomst ingezet werd als tender.

Bootjes 1 en 2